Bez fałszywej poprawności

 Moja Adrenalina - nietoleruje-bije

Lubię, kiedy kolejne wpisy na blogu coś łączy. Tutaj jest prosty punkt zaczepienia - teksty w języku polskim i olbrzymia agresja zawarta w muzyce. Ale o ile u Słonia liryki to poezja wysokich lotów, to Moja Adrenalina skupia się na eksperymentach. Komunistyczna nowomowa, zdania pocięte tak, że pozornie tracą sens. Ta zamierzona błędna edycja słów idealnie odzwierciedla połamany rytm, który przewija się przez cały album. 

Pierwszy raz z tym zespołem spotkałem się na łamach Teraz Rocka. Tego czasopisma o rocku/metalu, którego teraz podobno nie wypada czytać. Ja akurat mam sporą kolekcję na regale i muszę przyznać, że abstrahując od dysproporcji artykułów o supergwiazdach i autentycznie wartościowych zespołach, to naprawdę wiele temu czasopismu zawdzięczam. Zresztą w Teraz Rocku przeczytałem wpis Nergala, który wypowiedział się, że w pewnym momencie zrozumiał, że wstyd jest słuchać Dream Theater.  Swoją drogą jakim dzbanem trzeba być, żeby kierować się tym, co wypada, a czego nie w takiej kwestii jak odbiór dzieła artystycznego. Nasza scena jest tak bardzo polska, że bardziej znaczące są wypowiedzi typu hejtowanie Empire Records i Acid Drinkers niż konstruktywne recenzje, relacje, autentyczne wspieranie sceny. Przy całej mojej sympatii do Behmoth jako całokształtu, naprawdę wydaje mi się, że słowo dzban można by stosować wymiennie z Nergal.

Moja Adrenalina miała swoja chwilę na wielkim ekranie. W filmie Essential Killing Jerzego Skolimowskiego w scenie, w której Vincent Gallo zabija dwóch ludzi w samochodzie słychać dwa utwory warszawskiego zespołu. Nie przełożyło się to na koncert MTV Unplugged czy trasę z Meshuggah. Strata po stronie MTV i Szwedów...

Ten album to tylko nieco ponad 20 minut muzyki. Tego nie da się opisać, to trzeba usłyszeć. Z obowiązku kronikarza dodam, że po rozpadzie Moja Adrenalina przerodziła się w Semantic Punk, A z czystej sympatii muszę wspomnieć, że w Poznaniu jest zespół grający muzykę czerpiącą najlepsze wzorce z Mojej Adrenaliny. Perfekcja instrumentalna, połamane rytmy, agresywny wokal, nieszablonowe teksty. OUTBRED proszę Państwa. Ale o nich będzie mowa w innym wpisie.

Słoń depczący uszy

Słoń - Brain Dead Familia

Tego typu stylistyki na blogu jeszcze nie miałem. Ale muszę przyznać, że od paru tygodni słucham tego albumu jak opętany. Kiedy budzę się rano, to pierwsze co słyszę, to beaty Chrisa Carsona, albo przekonująco ostry wokal Wojciecha Zawadzkiego. Ostatnio tak dużo muzyki powiązanej z rapem słuchałem chyba w gimnazjum. Wtedy był to debiut K44. Do rapu nie wracałem już prawie wcale. I choć wielu wykonawców znam, to raczej tylko z nazwy. Przyszedł czas nadrobić zaległości.

Styl reprezentowany przez Słonia na albumie BDF to tzw. horrorcore. Z zasady niechętnie podchodzę do etykietek z -core w nazwie. Wyjątek robię tylko dla hardcore'a. Ale tutaj pasuje wszystko i może nawet zaryzykuję i przeproszę się z deathcorem. Co do rzeczonych horrorów, to bliższą znajomość z nimi zawarłem jakoś w czasie premiery Teksańskiej masakry piłą mechaniczną w wersji z 2003 roku. Potem bywało różnie, ale odkąd obejrzałem kultowe dzieło Suspiria ten gatunek stał się zdecydowanie moim ulubionym. 

Hip-hop to, jak wiadomo przede wszystkim dobra nawijka, a teksty na drugim solowym albumie Zawadzkiego są po prostu genialne. Gdyby je przetłumaczyć na angielski nie różniłyby się znacznie od liryków, z którymi od wielu lat stykam się słuchając death metalu. Metal śmierci jest zresztą dobrze znany poznańskiemu artyście, o czym dowiedziałem się oglądając wywiady z nim, których mnóstwo jest na youtube. Teksty Słonia są pełne odniesień do filmów (płytę rozpoczyna intro zapożyczone z Martwicy mózgu), książek, seryjnych morderców, itd. Uwielbiam intertekstualne klimaty. Może zabrzmi to dziwnie, ale ostatnio tyle powiązań z innymi dziełami kultury spotkałem przy poznawaniu twórczości Iron Maiden. Hip-hop słynie z dosadnego języka. Tutaj przekleństw nie jest przesadnie dużo, ale same opisy, porównania i nawiązania budują nastrój znakomicie. Atmosfera jest zdecydowanie wręcz teatralno-kinowa. Przy praktycznie każdym kawałku ma się w głowie obrazy, bo liryki Słonia są bardzo sugestywne. Chłód, smród, zgnilizna, czyli to wszystko, co odrzuca automatycznie ludzi o zdrowych zmysłach. Dobry przykładem jest np. tekst utworu Dzieci Dagona opowiadający makabryczną historię z plaży we Władysławowie:

Jej oczy są szeroko rozstawione na skroniach

Szaro mleczny kolor skóry pozbawiona uszu głowa

Między palcami błona wzbudzała w chłopaku lęk

A z jej wydętych rybich warg wydobył się dźwięk

Nienaturalny śpiew przyzywanie wodnej nimfy

Brzmi jak delfin z gruźlicą przytrzaśnięty drzwiami windy

Jak to na rapowej scenie na albumie pojawiło się sporo gości. Z mojego punktu widzenia najciekawszy jest Groov, lider metalowego Drown My Day z Krakowa. De facto, to dzięki temu zespołowi przyjrzałem się uważniej Słoniowi. Pierwszy raz posłuchałem tegorocznego singla Clint Eastwood, którego na facebooku wrzucał Pakol. No i właśnie w teledysku do tego utworu Zawadzki paradował w czapce z logo Drown My Day. Zarzuciłem temat na próbie zespołu i dowiedziałem się wtedy, że Słoń mocno siedzi w muzyce metalowej. No i wtedy sprawdziłem więcej i wsiąknąłem na dobre. Po wielokrotnym przesłuchaniu BDF mogę powiedzieć, że Martwy, znalazłby się na mojej liście ulubionych utworów wszech czasów, a słuchając tekstu utworu Ogień i lód niezmiernie mam ciarki na plecach...

Jestem anihilacją zabójcą gwiazd

Wszystko co widzisz zwęgli mój blask

Dziś cały świat utonie w żółci

Kolczaste pnącze zaciska uścisk

Do oceanu ognia oceanu ognia

Do oceanu ognia oceanu

Do oceanu ognia oceanu ognia

Do oceanu ognia wpływa rzeka Styks 

Od samego początku wstawiania recenzji na ten blog starałem się kupować albumy, które opisywałem. Dużą część z nich najpierw nabyłem, a później opisałem, bo naturalnie wolę pisać o dźwiękach, które dane mi było dobrze poznać. Dziś, przy okazji powstawania tego wpisu, przeprowadziłem szybką kalkulację. Mam na półce niemal równo 2/3 recenzowanych albumów. I nawet w trzech ostatnich wrzutkach ta proporcja się zgadza. Zdecydowanie i z przytupem na listę albumów do zakupu wkracza BDF. Parę dni temu ukazał się nowy solowy album Słonia, więc coś czuję, że będę szukał jakichś promocyjnych ofert i może zaopatrzę się od razu w całą dyskografię. Jeżeli będzie przynajmniej tak dobrze, jak na albumie z 2015 roku, to na pewno będzie warto.

W hołdzie mistrzowi

 

Death - Scream Bloody Gore

Rok 2020 ssie. Wprawdzie wydałem na płyty więcej niż kiedykolwiek i prawdopodobnie przeczytałem najwięcej książek i obejrzałem najwięcej filmów w życiu. Koncertów nic jednak nie zastąpi. Co roku w weekend w okolicy 13. grudnia odgrywaliśmy z kolegami z zespołu cover zespołu Death na organizowanym przez nas koncercie. Pandemia i reżim sanitarny popchnęła mnie, do oddania mistrzowi hołdu w inny sposób. Tym razem będzie to słowo pisane.

Każdy, kto zna twórczość Chucka Schuldinera wie, że stylistyka zmieniała się w niej diametralnie wraz z upływem lat. Potrafię sobie wyobrazić, że są fani The Sound of Perseverance, którzy przez dźwięki z debiutu Death po prostu nie są w stanie przebrnąć. Z drugiej strony jestem przekonany, że znacznie więcej jest twardogłowych oldschoolowców, którzy obcowanie z bandem z Florydy kończą po pierwszych dwóch, góra trzech, krążkach. To taki wirus metal-archives, że dla zespołów z dłuższym stażem gloryfikuje się pierwsze osiągnięcia, a brakuje docenienia późniejszych.

Ale przyjrzyjmy się bliżej samej materii. Genialna okładka mówi nam dużo o tym, co usłyszymy. Stylistyka gore, horrory, śmierć i zgnilizna. Wszystko to wyrażone szybką, na pozór prostą muzyką z agresywnym wokalem. Pamiętajmy, że mówimy o 1987 roku, kiedy death metal jako gatunek nie istniał. Najwyższą ekstremą był wtedy m.in. Venom, Celtic Frost i Slayer. Mimo dość prostej formuły na krążku nie brakuje melodii czy bardziej zaawansowanych technicznie zagrywek. Już na debiucie Chuck pokazał, że ma wyjątkowy talent kompozytorski. Zresztą nie był nowicjuszem. Wystarczy sprawdzić ile demówek wydał Death zanim doczekał się pełnowymiarowego albumu. Warto było czekać. Dzisiaj ciekawi mnie jak wyglądałby rozwój kapeli, gdyby na kolejnych krążkach perkusistą pozostał Chris Reifert. Jego następca, Bill Andrews, nie przekonywał mnie nigdy. Jego wyjątkowo uproszczony styl bębnienia, takie pukanie a la Lars Urlich zawsze przeszkadzało mi w odsłuchu np. wyjątkowo udanego Leprosy.

Zdecydowanie widać, że Chucka inspirowały horrory. Takie tytuły jak Zombie Ritual czy Evil Dead jasno na to wskazują. Lata 80. XX wieku to złote czasy tego gatunku filmowego. Chuck i jego rówieśnicy mogli obserwować premiery takich klasyków jak Koszmar z ulicy Wiązów, Halloween czy Martwe Zło. Ciekawostką jest fakt, że wiele koncertów ekipy z Tampy otwierało intro zaczerpnięte z filmu Egzorcysta.

Pisanie o albumach, które odkrywałem dla siebie wiele lat temu niezmiennie łączy się ze wspomnieniami. Czas liceum, zgrywania płyt CD przez CDex do mp3 i katowanie tych samych dźwięków w kółko. Czasem w ruch szedł odtwarzacz CD, bądź słuchało się z kaset. O zespołach najwięcej wiedzieli starsi koledzy. Dopóki nie miałem stałego łącza internetowego przesiadywałem w szkolnej czytelni. Pamiętam, że istniał polski serwis Secret Face of Death. O ile dobrze kojarzę tworzyli go jacyś ludzie związani z zielonogórską sceną metalową. Dziś nawet sprawdziłem, czy działają nadal, ale wygląda na to, że ślad po nich zaginął. Z przyjemnością wspominam stare czasy, gdy zapuszczałem włosy i zbierałem na pierwsze bluzy czy koszulki z ulubionymi kapelami. 

Pierwsze europejskie wydanie tego albumu to jedna z największych perełek w mojej kolekcji i zdecydowanie najbardziej trafiony prezent, jaki kiedykolwiek otrzymałem. Kiedyś zdecydowanie rzadziej słuchałem Scream Bloody Gore niż pozostałych albumów Chucka. Ale to właśnie na debiucie jest wszystko to, co kocham w metalu. Prosty przekaz zamiast brandzlowania się nad swoimi umiejętnościami, mnóstwo energii i odczuwalna w każdej nucie szczerość artysty. 

SU: Kroniki zimnego chirurga

Unborn Suffer - Commit(ment to) Suicide

Dobrze pamiętam pewną sytuacje z 2012 roku. Kupiłem wtedy od kolegi poznanego na pewnym forum internetowym album zespołu Unborn Suffer. Ten sam kolega dwa lata wcześniej dołączył do tej bydgoskiej załogi jako basista. To był czas, kiedy po studiach wchodziłem w dorosły świat. Pracujący na full etat pełny energii magister, który niczym Adaś Miauczyński myśli, że złapał Boga za nogi...

Po ośmiu latach mojego znajomego z forum nie ma już w zespole. Za to Unborn Suffer jest w życiowej formie.  Bałem się tego, jak zabrzmią Bydgoszczanie bez Piotra, bo wydawało się, że takie trio trudno będzie złożyć na nowo. Nic bardziej mylnego. Pierwszy koncert ze Sławkiem na basie zmiótł mnie z planszy. Już wtedy wiedziałem, że kolejny album może być jeszcze lepszy niż genialny Nihilst.

Unborn Suffer jest jednym z zespołów, które widziałem najczęściej na żywo. W mojej jeszcze ciągle krótkiej karierze scenicznej również nie ma wiele ekip, z którymi grałem równie często. I właśnie na żywo można zobaczyć jak kompletny jest to skład. Dbałość o detale, charakterystyczne brzmienie zachowane bez względu na okoliczności lokalowe, dodatki wskazujące na inspiracje przynajmniej w moim przypadku doprowadzają mózg do ekstazy. Jeśli zajrzymy do bookletu albumu, to tam nie będzie zaskoczenia. 

Odnosząc się bezpośrednio do treści zawartej na krążku muszę obiektywnie stwierdzić, że na łopatki rozłożyła mnie praca perkusisty. Znałem Lukassa z poprzednich nagrań Unborn Suffer, widziałem go też na żywo. Moim zdaniem na tym albumie przeszedł sam siebie. Pierwszy odsłuch krążka spowodował u mnie taką ekstazę, że od razu pisałem Sfensonowi, że na beczkach ma cyborga. Piękna sprawa, tym bardziej, że zanosi się, że moja skromna osoba w bliżej nieokreślonej przyszłości skrzyżuje swój los z pałkerem Unborn Suffer. Taki wstępny spoiler dla trzech osób czytających bloga :)

Horror, death, grind, seryjni mordercy i najlepszy polski serial. Czy można chcieć czegoś więcej? Jako Poznaniak cieszę się niezmiernie, że mój zespół od serca cytuje klasycznego mordercę grasującego na  mojej ulicy. Wstawki z wypowiedziami Kolanowskiego dodają głębi. Będąc świeżo po lekturze Zimnego Chirurga dodatkowo nabrałem ochoty do odsłuchu Bydgoszczan. No bo jak by nie patrzeć, Kolanowski to jest klasa światowa wśród morderców-pomyleńców. Jeśli obiektywnie ocenię ostatni krążek Sfensona i ekipy, to w porównaniu z płytą sprzed ośmiu lat, to też jest klasa światowa.

Przez osiem lat zmieniło się dużo. Od wydawcy, przez stylistykę, aż po skład personalny. Ale szczerze mówiąc każda zmiana wydaje się być na lepsze. Ghastly Music nie ma startu do Selfmadegod Records. Death/Grind nie był tak wyrazisty jak obecny Grind/Grindcore. A ze Sławkiem w składzie Sfen i Lukass mogą góry przenosić. Tak jak Pan Jezus powiedział...

Ocena: 9,5/10